Ik ging naar een fabrieksverkoop van de Hunkemöller in het Beursgebouw van Eindhoven. Doordat ik me had vergist in de tijd was ik een half uur te vroeg dus besloot ik nog even rond te lopen want ik wilde geen wanhopige troela lijken die als eerste naar binnen wilde.
Toen ik even later terug kwam had zich echter wel een groep wanhopige troela's voor de deur gevormd. Vrouwen op oorlogspad. Hongerige vrouwen, hunkerend naar slipjes met panterprint en push-up beha's.
In tegenstelling tot mijzelf wilden zij allemaal als eerste naar binnen. Maar dan ook echt als éérste. Dat vinden Nederlanders belangrijk. Want stel nou dat iemand anders nou net die mooie beha te pakken krijgt in de laatste B80 zodat je in plaats van 100 opties er nu nog maar 99 hebt? Dat gún je elkaar toch zeker niet?
Eenmaal binnen werd mij een tas en prijslijst in handen gedrukt en konden de Hunger Games beginnen. Ik wist niet eens waar ik moest kijken. Rijen en rijen van rekken met lingerie. Ik merkte al snel dat ik de enige was die richting de A-cup sectie liep wat - na een kleine walk of shame - al snel een voordeel bleek te zijn. Terwijl ik eerst moest bedenken waar ik ging beginnen, wat ik zocht, en waar ik eigenlijk aan begonnen was, had ik ten minste geen hijgende kraaien in mijn nek, op zoek naar zilver voordat een ander het vond.
Ik begon me al snel te ergeren aan het idee dat hier zo veel mensen op afkwamen. Mensen die op zoek waren naar koopjes, familie meenamen en er een uitje van maakten. Onder het motto dat het gezellig én goedkoop is, op dat 'gezellig' na dan. Er is niks gezelligs aan een lege fabriekshal zonder ramen, met stalen rekken waar het teken van materialisme aan hangt. Ik begon te denken over wat ik er dan zo irritant aan vond. Ik was er zelf ook, en ik kocht ook dingen, om geld te besparen. Maar voor mijn gevoel was dit voor mij een uitzondering en voor anderen een gewoonte, terwijl ik ook let op mijn geld en er verstandig mee om ga. Is het dan erg dat sommige mensen altijd op zoek zijn naar goedkoper, en meer voor minder?
Ik denk dat iedereen zich er wel schuldig aan maakt stereotypes in hun hoofd te vormen, waar ze zo nu en dan voordelen uit trekken. Dat is niet eens altijd op een negatieve manier. Maar op deze dag werden al mijn vooroordelen bevestigd - niet positief - en ik kan nauwelijks uitleggen wat voor stereotype ik dan bedoel. Je weet wat ik bedoel of je weet het niet. Het is die typische Nederlandse vrouw met te lage wedges onder haar schoen en reflecterende strepen op haar jas, die iemand - maakt niet uit hoe dichtbij of ver weg de emotionele relatie - een VVV-bon geeft op verjaardagen, omdat dat 'altijd wel goed uit komt'. De vrouw die leeft op te goedkope Social Deals omdat gezelligheid evenredig is aan het geld dat je níét uitgeeft en vervolgens wel klaagt over het eten dat niet te taften is. Heb je iemand?
Wat vind jij: waar ligt de grens tussen zuinig en gierig?
x Lieve
Geen opmerkingen:
Een reactie posten